Zielenpijn en peulenschillen

Het verdriet van die verloren relatie (lees: mijn huwelijk) heb ik jaren geleden al gehad. Nu, geen ruzie meer, geen dreiging meer, geen angst, geen snijdbare spanningen. En zij, de jongens, hebben zeker verdriet gehad, dat zag ik ook. Al gaan ze er ogenschijnlijk ‘goed’ mee om. Nu. Volgens Hellen, (rouw)familietherapeut is hun ‘basis voor het incasseren van verlies’ (hoe klinkt dat?!) stevig genoeg. Bizar hè?  Volgens mij is mijn basis ook stevig genoeg, inmiddels. Ik kan wel tegen een stootje. 

 Er is zoveel gebeurd in mijn huwelijk dat ik vermoedelijk, ergens in 2011, in mijn hoofd al had besloten te stoppen. Toen is het stille afscheid nemen al begonnen. Met veel verdriet gepaard. In de loop der tijd heb ik dé beslissing genomen. Al heeft het toch ook nog wat jaren geduurd vóórdat ik het echt doorzette: januari 2016. Ex heeft nog wel wat moeilijk gedaan, hij wilde niet. Zegt-ie ook zo: ‘jij wilde scheiden, los je problemen zelf maar op’. Hoop narigheid ligt aan mijn beslissing ten grondslag. En nu, ben ik gescheiden: een alleenstaande moeder. Godmiejaar wat een vrij gevoel! Ik krijg het op mijn heupen en in mijn lijf zodra ex zich in levenden lijve aandient of dreigt te dienen. Toch maar weer een EMDR erop loslaten?! 

 Mijn scheiding heb ik ervaren als ‘lastig’. Verder niets. Ik heb geen pijn in mijn lijf, mijn ziel gehad. Verdriet, dat wel. Gehad. Bij de dood van mijn dochter voelde ik intense pijn, immens verdriet, megaverlies. Acuut. Na het uitdraaien van de ECMO in ‘haar’ IC-kamertje was ze weg. Gewoon Weg! Ik klapte letterlijk dubbel van de pijn. Van verdriet. Niet te stoppen verdriet.  Opperste pijn in mijn lichaam, in mijn ziel, in mijn hart. In mijn hele lijf. Een gat in mijn buik. Hol. Maanden lang heb ik last van dat gevoel gehad. En toch doorgaan. In de overlevingsstand. Het móést! Voor de jongens. Voor de rest. 

En nu? Nu voel ik die pijn nog steeds, als ik aan haar denk, haar foto zie. Het scherpe randje is ervan af. De pijn blijft. Tegelijkertijd met onmetelijke hoeveelheid liefde. Die stroomt. Goddank.

Zielenpijn. Díe pijn bevat alles: verdriet, gemis, verlies, noem het op. Zielenpijn. Er zijn geen definities voor te vinden. Wel een synoniem: zielsverdriet. Een verdriet zonder tranen. 

Mijn gezin is er nog. Alleen gebroken en soms even bij elkaar. Bij een bijzonder moment zoals een verjaardag. Al zal het nooit meer zijn zoals het was. Kan ook niet meer: bij het overlijden van ‘Bellie’ verloor ik iets van mijzelf. Bij de scheiding verloor ik niets: ik heb mijzelf nog en ben mijzelf nog. Het was een peulenschil.