De kracht van het mogen zijn

Gisterenmiddag, koud en regen. In de een winkel waar je altijd teveel koopt 'omdat het zo goedkoop is.' al gravend in een bak met sneakersokken met jongste vóór jongste, spot ik in mijn ooghoek een jongetje op een stepje. Ik herken hem ergens van, maar kan 'm niet thuisbrengen. Vraag aan mijn gravend kind zachtjes of hij het 'jongetje op het stepje' herkent. Hij trekt zijn wenkbrauwen en schouders op. Nee, dus. Nadat we hebben gevonden wat we zochten staan we op en kijk ik nog een keer schalks naar het jongetje waarop bij mij  ineens het lampje gaat branden: hij zat bij oudste in de slimmerdsklas van de basisschool. Beter bekend bij mijn jongens als 'hij die altijd schold tegen de juf met schuttingtaal waar je 'U' tegen zegt, en 'hij die de juf aan het huilen wist te krijgen'. Ik loop verder kijkend naar slijm met korreltjes waarop jongste roept 'aaaah, mam, mag ik dat? Die slijm plakt écht niet. En ik zal het ook niet tegen het plafond gooien, want dat kan niet met dit spul'. Vreselijk, die winkel...

Even later hoor ik het jongetje op het stepje aan zijn moeder vragen: 'mama, mag ik dit?' Zijn moeder roept van een paar meter verder 'nee, dat is voor meisjes. Het is een haarband en geen armband'. 'Maar ik vind het mooi', roept hij terug.  Terugroepend:  'ik zeg toch, dat is voor meisjes, er zitten glitters op!' Hij weer 'ik wil het graag, ik vind het mooi'. Nu nog wat harder roept moeder: 'leg het terug, het is voor meisjes, dat zie je toch, haarband met glitters is geen armband en helemaal niet voor jongens!!  Hij weer 'ik wil het graag, vind het mooi en jij snapt het niet!' Zijn moeder, zeer geïrriteerd; 'als je wéér zo gaat beginnen ga je maar buiten in de regen staan en wachten!'  De kracht van de onmacht, voel ik door het gangpad sijpelen. Het jongetje doet nog een dappere poging; 'mam!, er is geen verschil tussen jongens en meisjes! Ja, lichamelijk wel maar geestelijk niet...dat snap je toch wel?'  Doing! Die kwam bij moeder aan als een mokerslag. Wederom trok zij van leer tegen haar zoon met 'houd nou op, doe normaal, je weet toch dat...'

Ik wílde het niet meer horen, sloot mij af ('láát die kinderen!', schreeuwde mijn hart) voor het gebrul tegen het mannetje. Jongste keek naar mij en zei 'hij heeft wel gelijk, mam. Er is eigenlijk inderdaad geen verschil en wat maakt het uit of hij een glitterarmband om heeft?! Als híj het, maar mooi vindt, toch?' Ik dank mijn kleine wijze baasje in stilte. 

De kracht van het Mogen Zíjn!