Bitter, Sweet and Sour

Bitter, Sweet and Sour

Een van de laatste dagen van 2017 en heb mij voorgenomen mijn laatste blog van dit jaar op te tekenen. Ik móét toch iets achterlaten. 

Luisterend naar John Mayer ‘You’re Gonna Live Forever In Me’ met een glas Lindemans probeer ik wat uit mijn mouw te schudden. A-chronologisch. Dat nummer brengt mij terug naar de afgelopen kerstdagen. We hebben een rustige eerste kerstdag gehad: de jongens en ik zijn ’s middags (in het donker thuiskomen van een film is leuker dan in het licht) naar Coco geweest. Een leuke en ook bijzondere film met als thema ‘De Dag van de Doden in Mexico’. Geestig -in de breedste zin des woords.De essentie die we met z’n vieren eruit hebben gevist is dat, als je dierbaren die dood zijn en hen niet vergeet, ze altijd bij je zijn. In je hart. Altijd. Waar we ook zijn.

Thuis, roerend in een pannetje kaasfondue, overviel mij ineens het verdriet. Het verdriet wat al wat dagen sluimerde. En wat mijn jongens al voelden: ‘mam, wat is er, je hebt tranen’. Alsof er ik permissie voor kreeg: ze rolden ze over mijn wangen. Weer: ’mam, wat is er?’  Alsof ik voor een tribunaal sta: ‘zeg nou wat er is?!’ ‘Nou, voor het eerst hebben we een kerst zonder stress. En daardoor voel ik nu écht, in mijn hart - hartpijn - dat ik Annabel mis.’ …  Oudste: ‘ja inderdaad, voor het eerst een kerst zonder stress’. So? Bitter, Sour, but most of all Sweet!

In november vertelde mijn buddy, inmiddels mijn harts-buddy, dat zij borstkanker had. Een ferme klap die het leven even uitdeelde. Inmiddels is zij geopereerd, alles is behouden gebleven, goddank. Half december is zij toch aan een chemokuur begonnen - om het volledig op te ruimen - waarna bestraling volgt. Haar ‘nieuwe haar’ is inmiddels een feit, wat haar prachtig staat. Ze is een taaie, eentje met kracht. Het komt wel goed met haar. Bitter and Sour. 

Eind oktober werd ik gebeld met de vraag of ik bij Resolve Scheidingsbemiddeling wilde komen werken. Inmiddels bedien ik als Familie Mediator het Zeeuwse met onwijs veel plezier. Sterker, met liefde, hier ligt mijn hart. Dat ik het gevoel heb, als ik met snoeiharde wind over de boulevard in Terneuzen rijd, ik van Nederland afval is dan weer bijzonder. So Sweet!

Dan onze vakantie naar Spanje deze zomer. De vakantie waar we zo naar uit hadden gekeken. Kleine 1300 kilometer gereden met z’n vieren, voor het éérst! Twee heerlijke, warme en bere-gezellige weken hebben we gehad met onze Spaanse Schans. Opgeladen zijn we teruggereden in één dag. Met conclusie van Jongste: ‘mama, jij bent geen pussy. Jij hebt ons heen en weer naar Spanje en weer thuis gebracht’. Een mooier en liefdevoller compliment kon en kan ik niet bedenken. Too Sweet!

Eind voorjaar. Middelste die, nadat hij een potje gekeept had en zijn hand naar achteren klapte, drie maanden met een blauwe muis rondliep. Zelfs piepte als hij op zijn fiets zat en hij over een drempel reed. Die rechter pols bleef maar pijnlijk zeuren, zelfs nadat we op een zaterdagochtend bij de HAP waren beland omdat het wel heel blauw werd. Foto’s wezen niets uit. Hup, die HAP uit gestuurd. Terug het bos in. Na vier maanden, augustus, was ik het gemekker en die blauwe plekken meer dan zat. Doorgestuurd naar de orthopeed die constateerde dat zijn groeischijf in zijn pols geïrriteerd was. Overbelast, dus geïrriteerd doordat het baasje gewoon door is gegaan met veel van alles wat hij deed. De ontzettend aardige orthopeed had maar één oplossing: drie weken in het gips. Toen dat, na enkele minuten, bij hem doordrong druppelden er grote, dikke bittere tranen over zijn bruine snuitje. Mijn hart huilde met hem mee. Het mannetje heeft zijn gipsen lot manmoedig gedragen en er zelfs zijn de clubkampioenschappen mee getennist. Bitter, Sweet and Sour.

Maart 2017. De dag na de Dag van het Geluk, 21 maart, hebben wij uitgeroepen tot De Dag van Annabel. In 2013 zijn we ermee begonnen, die bijzondere dag: begin van de lente, einde van een jong leven en begin van een leven zonder. Tevens een nieuw begin. Linksom of rechtsom. Jongst riep afgelopen week dat, in 2018 op die dag, iedereen thuis moet blijven. Niemand van hen naar school gaat en ik niet mag werken. Om die dag te vieren. Sweet, Bitter and Sour. 

1 februari zijn we verhuisd naar ons huidig huis (inmiddels met een trampoline). Na een stressvolle tijd waarin verdriet, pijn en liefde de hoofdrol speelde is er rust gekomen. Rust tussen het groen in het voorjaar; rust tussen de eekhoorns; rust tussen de paarden die er in weer en wind zijn; rust met een poes, waar Jongste gek op is, voor om en rond het huis; rust in onze hoofden; rust in de kiet, zoals ze dat hier zeggen. Rust met een hoofdletter R. 

2017 was een bewogen jaar. Een jaar met  bijzondere momenten waar wij met liefde, plezier en soms met tranen aan terugdenken. Sweet. Bitter and Sour. Soms.

Inmiddels door de Harmon klinkt Michael Bublé, ’That’s Life’: 2018, you gonna be Sweet!