Een klein engeltje

In 2011 werd onze dochter geboren, de kers op de taart. Een prachtig meisje. Mijn gezin was compleet met 4 kinderen. 5 Maanden na haar geboorte belandde ik in het ziekenhuis met haar, iets in haar bloed. Na een week was ze weer de oude middels antibiotica.

2 Weken later waren we er weer, nu zat er duidelijk een bacterie in haar bloed. Een weekje hebben we samen weer in dezelfde box doorgebracht met tussendoor nog een bruiloft van mijn beste vriendinnetje.Naar huis mochten we met het vooruitzicht dat we 6 weken na ontslag twee keer per week kwamen bloedprikken. Een rij aan consulten in het Erasmus MC volgde. In november waren de waarden van haar witte bloedcellen op niveau, ze sloten het dossier maar als er maar iets was, moest ik direct bellen!Eind februari 2012 sloeg de griep toe, allen geveld. Ook het kleine meisje. Na een week ging het met mij niet beter en met mijn meisje zeker niet. Na een consult bij de huisarts werd ze met ambulance en gillende sirenes afgevoerd.Het was vrijdag, einde middag.

Die zondagavond besloot de dienstdoende arts dat zij aan haar plafond zat en wij over zouden gaan naar het Sophia in Rotterdam. Een rit met gillende sirenes, bruggen die niet open mochten en langs een file scheurend.Een ruim anderhalve week durend verblijf in het Sophia en Ronald McDonaldhuis met enkele dagen medium care en een week IC. Zenuwslopend (3 longontstekingen gehad die tijd), hartbrekend, een tijd van intens verdriet en van sterk zijn. Op 21 maart 2012 is mijn dochter een engel geworden. God, wat een verdriet, onmetelijk.

Immens verdriet, ook voor mijn 3 jongens. Hulp in de vorm van rouwtherapie heb ik kort na haar overlijden gezocht. In iedere vezel van mijn lijf voelde ik dat ik deze grote kar vol verdriet niet zelf kon trekken.Met de jongens zou het goed komen, mits de ouders op het spoor bleven. EFT hebben we aangetipt, EMDR heb ik gedaan, noem het op. Veel inzichten heeft het mij heeft gebracht.

Zoveel inzichten dat ik besloten had, na een maanden durende zoektocht, om iets zinnigs te willen gaan doen met mijn leven. Ik had het gevoel echt iets te moeten gaan bijdragen aan de maatschappij. In januari 2015 ben ik de opleiding tot mediator gaan volgen en kort daarna de specialisatie familie-mediator. Tijdens die opleiding kwam ik er achter dat ik ook een mens was in plaats van alleen moeder en echtgenoot. Gek en mooi tegelijk.Nu, anno 2017, ben ik zelf gescheiden, nog steeds moeder van 4 kinderen en familie-mediator met een specialisatie: echtscheiding na het overlijden van je kind.Volgens de statistieken redt 70% van de echtparen het niet als ze een kind verliezen. Ze zijn elkaar ergens kwijtgeraakt. Het verlies van hun kind en ook nog hun huwelijk. In hun scheidingsproces wil ik hen graag ondersteunen. Met herkenning en erkenning met als doel weer verbinding. Als ouders.”